Historia kwasu hialuronowego
W roku 1934 dwaj naukowcy Karl Meyer oraz John Palmers po raz pierwszy wyizolowali kwas hialuronowy uzyskując go z ciała szklistego bydlęcego oka. Materiał, z którego go pozyskano zdecydował też o jego nazwie, bo po grecku „hyalos” oznacza szkło. Z całą pewnością dwaj zdolni naukowcy zupełnie nie przypuszczali, że ta niepozorna substancja, dziesiątki lat później będzie jednym z kluczowych terminów związanych z odmładzaniem i rewitalizacją oraz zostanie jednym z podstawowych składników wykorzystywanych w kosmetyce i dermatologii estetycznej.
Właściwości kwasu hialuronowego
Kwas hialuronowy od lat jest składnikiem różnorodnych kremów i raczej nic nie wskazuje na to, aby miał z tych receptur zniknąć. Działania kosmetologów zmierzają raczej w kierunku poszukiwania coraz to nowych postaci kwasu hialuronowego, które będą mogły jeszcze efektywniej zadziałać na skórę. Kwas hialuronowy w skórze razem z kolagenem, elastyną i innymi białkami tworzy tak zwane „rusztowanie skóry”.
Czasami bywa nazywany „molekularną gąbką” ze względu na swoje właściwości wiązania wody, dzięki czemu dba o odpowiednie nawodnienie macierzy międzykomórkowej skóry. Dostateczna ilość kwasu hialuronowego oznacza, że skóra jest jędrna, sprężysta, dobrze radzi sobie z usuwaniem wolnych rodników, szybko regeneruje się i po prostu wygląda młodo. Niedobory tego składnika powodują, że skóra boryka się z suchością, brakiem sprężystości i szybko powstają na niej zmarszczki. Organizm potrafi uzupełniać niedobory kwasu hialuronowego, ale proces ten przebiega sprawnie jedynie w młodej skórze. Starsza skóra wymaga dostarczenia jej tego składnika.
