Nasze najprzyjemniejsze wspomnienia ze Świąt Bożego Narodzenia KONKURS PAT&RUB - Forum

Moim najprzyjemniejszym wspomnieniem ze Świąt Bożego Narodzenia są Święta sprzed 9 lat, kiedy mój półroczny siostrzeniec pierwszy raz samodzielnie usiadł na Wigilii  . Cała rodzina rozpływała się wtedy nad małym Maciusiem. Były to niezapomniane święta i do tej pory je wspominamy. Przede mną są najcudowniejsze święta po raz pierwszy spędzone z Mężem i moją siedmiomiesięczną córeczką Tosią. Już nie mogę doczekać się reakcji Tosi na święcącą choinkę i wszystko wkoło. Na pewno będzie wspaniale i rodzinnie. 

Moje najprzyjemniejsze święta jakie kiedykolwiek w życiu spędziłam, były 3 lata temu:)

Dlaczego? 

22 grudnia 2010 roku urodziła się nam córcia.

Co prawda spędziłam z córką całe święta w szpitalu, ale były to najwspanialsze święta bez pośpiechu, z radością na twarzy. To rodzinka odwiedzała mnie i Julkę w szpitalu. To był nasz mały cud, na który czekaliśmy 9 miesięcy:)

Były prezenty, mała choinka na stoliku szpitalnym, kapelan szpitalny pobłogosławił naszą całą rodzinę w Wigilię, podzielił się opłatkiem i złożył życzenia:)

Święta minęły nam w spokoju, radośnie i cudownie bo byliśmy wszyscy razem: Ja, Mąż i nasza córka Julka:)

Moim napiekniejszym wspomnieniem Świąt Bożego Narodzenia to Świeta z zeszłego roku kiedy 20 grudnia przykrecilismy z mezem w nowym mieszkaniu ostatnia listwe przypodlogowa od razu poszlismy kupilismy 2 metrowa choinke ubralismy ja i siedzielismy na golych panelach w pustym mieszkaniu z choinka i butelka wina :D nastepnego dnia wnieslismy meble a świeta polaczylismy z parapetówką.Nic nie zastapi wspomnienia pierwszysch swiat na swoim.

Moim najprzyjemniejszym wspomnieniem ze Świąt Bożego Narodzenia są wspólne rozmowy z bliskimi w blasku tlących się świec i umilanie tego czasu śpiewając najpiękniejsze polskie kolędy. Bieganie z moim chrześniakiem
i młodszymi kuzynami do pachnącej lasem choinki w celu poszukiwania
i zrywania z niej słodkich cukierków. Obrzucanie się śnieżkami w ogrodzie pełnym śniegu, a później powrót do domu i grzanie się pod kocem z kubkami gorącej herbaty. 

Każde Święto Dziecka jest wyjątkowe – dla mnie i moich rodziców. Jednak tego jednego – sprzed ponad 20 lat – nie zapomnę nigdy. Byłam właśnie w trakcie przedłużającego się w nieskończoność pobytu w szpitalu. Rodzicom cudem i w tajemnicy przede mną udało się z lekarzem wynegocjować majową przepustkę – właściwie, to już mi zastąpiło wszelkie inne prezenty … ale było coś więcej, co bardziej ujęło mnie za serce. Na powrót do domu rodzice udekorowali własnoręcznie robionymi ozdobami mój mały pokoik. W centrum było moje pierwsze – własne – tylko moje – biurko, które zrobił mój dziadek, a pod nim NOWY, CUDNIE CZERWONY i  ZROBIONY PRZEZ MAMĘ DYWANIK – taki zrobiony na szydełku włóczki wiskozowej. Ważne było to, że mama zrobiła sama specjalnie dla mnie :) do dziś się ciepło uśmiecham na wspomnienie tamtych chwil … Z okazji DNIA SPEŁNIANIA DZIECIĘCYCH PRAGNIEŃ I MARZEŃ -  ŻYCZĘ KAŻDEMU CHWIL ROZISKRZONYCH CIEPŁEM TAKICH WSPOMNIEŃ !

Ja pamiętam jeszcze moje najprzyjemnijesze święta jeszcze z lat dziecięcych, kiedy dostałam od św. Mikołaja rower! I jeździłam nim po całym mieszkaniu, bo mieszkanie dziadków było spore :)

Tej samej Wigilii kiedy św Mikołaj rozdał nam prezenty i poszedł do domu- coś zostało na kredensie- kawałek brody Mikołaja- wszyscy mieliśmy śmiechu, co nie miara z mojej siostry, która urwała cobie ciut na pamiątkę :)

Mnie utkwiły w pamięci Święta, które odbyły się wiele lat temu. Miałam może 13-14 lat, zasiadaliśmy do Wigili jak co roku ok godziny 17, gdy kolacja wigilina zbliżała się ku końcowi, ktoś zapukał do drzwi. Zaskoczona mama otworzyła, a tam stał zmarznięty, wystraszony starszy pan. Troszkę z obawą, troszkę z niedowierzaniem zaprosiliśmy go do środka. Ten człowiek nie wiedział kim jest, ani jak się tu zanalazł. Poczętowaliśmy go kolacją, a później mama pojechała na policję zgłośić zaistniałą sytuację. Okazało się, że pan od wielu lat chorował na Alzheimera, mieszkał 30 km od naszego miejsca zamieszkania i wyszedł z domu 23 grudnia. w drugi Dzień Świąt córka i wnuczka tego pana przyjechały z podziękowaniami za okazałą pomoc.

Natomiast moję najpiękniejsze chwile wracają do mnie ponownie po 5 latach od bycia w ciąży z pierwszym dzieckiem, teraz jestem również w ciązy i poraz kolejny nie wiemy kogo Mikołaj przyniesie mojej rodzinie w postaci małego człowieczka. Ten czas oczekiwania jest najpiekniejszymi wspomnieniami od kąd mam swoją własną rodzine, która kocham najbardziej na świecie <3

Wspomnienie pewnych Świąt ma w moim sercu szczególne znaczenie.
Wydarzenia poprzedzające ten Świąteczny czas w żaden sposób nie zdradzały tego co stanie się przed Wigilią.
Pracowałem jak zwykle,miło spędzałem czas z rodziną,chodziłem z synkiem na spacery wiodłem jak najbardziej normalne i spokojne życie.Niestety okres Świąteczny w pewnych sektorach produkcyjnych jest słaby i dokładnie 3 tygodnie przed Wigilią moi pracodawcy postanowili pożegnać się zemną...Jako głowa rodziny naprawdę się załamałem-strach przed spojrzeniem w oczy mojej ukochanej i wyznanie jej takiej informacji przed samymi Świętami wiele mnie kosztowało.W życiu zawsze pragnąłem stworzyć rodzinę,dać jej miłość, wsparcie i zapewnić godziwy byt.Pragnąłem jej szczęścia i odwzajemnienia.Mimo moich wewnętrznych obaw dostałem OGROMNIE dużo wsparcia ze strony mojej całej rodziny,nikt nawet przez chwilkę nie dał mi do zrozumienia,że jestem jakimś nieudacznikiem,kimś niepotrzebnym,kimś kto nie umie nawet zachować pracy przy sobie.Każdy mówił,że będzie tylko lepiej,że mam się nie martwić i że bardzo mnie kochają.
Dzięki nim zrozumiałem jaką SIŁĄ jest RODZINA,jak ważna jest jej MIŁOŚĆ i WSPARCIE.
Dzięki nim moje Święta choć zapowiadały się źle nabrały radosnych,pełnych wiary i miłości emocji,które wciąż są głęboko zemną.

21 grudnia na świat przychodzi nasza długo wyczekiwana córka. Poród trudny, ale dajemy radę. Za 2 doby już będę w domku. STOP. Córka dostaje gorączki i niestety święta spędzimy w szpitalu. Smutek, żal, ale muszę być silna dla Nas, dla naszej małej kruszynki. 24 grudnia wszędzie słychać tylko o świętach, a mnie pierwszy raz w życiu nie cieszą te rozmowy. Nagle do naszego małego pokoiku ktoś wchodzi, nie to nie święty Mikołaj, to tatuś, a mój mąż. Wchodzi z torbą, kurtką, butami i fotelikiem samochodowym...WYCHODZIMY do domu. Mamy tylko zadanie świąteczne do spełnienia: bacznie obserwować , w razie czego szybko reagować, kochać i ...niech ktoś powie, że święta, to nie czas cudów.

Nasze najprzyjemniejsze wspomienia bedą z tego roku kiedy pierwszy raz spędzimy we własnym mieszkaniu :)

Moim najpiękniejszym wspomnieniem ze Świąt Bożego Narodzenia, to wszystkie święta kiedy byłam mała. Wtedy całą rodziną jeżdziliśmy do dziadków na wieś, tam była wielka zywa choinka, dużo dzieci, cioć, wujków. Tym najpieknieszym wspomnieniem dla mnie jest po prostu rodzina, cała w komplecie. To było piękne i na samą myśl mam łzy w oczach..wtedy żyli jeszcze dziadkowie, ukochana ciocia, wujek..mój chrzestny. TAK zdecydowanie najwspanialszymw spomnieniem ze świąt jest wspomnienie całej rodziny przy stole.

Moje najpiekniejsze wspomnienia są z lat bycia dzieckiem. Co roku jeździliśmy na wspólne rodzinne Święta , które odbywały sie u babci. Pamietam jak dziś ... Mamy, babcie, ciocie latały po kuchni , szykowały, a dziadkowie, tatusiowie i wujkowie przynosili choinkę z lasu. Wszystkie dzieci ozdabiały choinkę :) potem długa Wigilia i wyjście całą rodzina na pasterkę przez piękny ośnieżony las. Za tym będę bardzo tęskniła :( Teraz już Święta nie mają takiej magii jak kiedyś, o którą dbali nasi dziadkowie i babcie

Ktoś by powiedział, że są święta i po świętach, lecz dla mnie do tej pory święta to magiczny czas. Wtedy czuje się naprawdę radość bo jest to czas miłości i przebaczania. Ja jednak Wam opowiem jedną z najpiękniejszych Wigilii z mojego dzieciństwa. Czemu była aż tak wyjątkowa ktoś się z Was zapyta? Wyjątkowa dla mnie, ponieważ wtedy zebrała się ostatni raz cała rodzina, aż 14 osób i na dodatek na wsi u dziadków, gdzie zawsze święta Bożego Narodzenia były takie wyjątkowe. Oczywiście już wczesnym rankiem wszyscy zaczynaliśmy przygotowania do wieczerzy i miło było patrzeć jak każdy z domowników radośnie się krząta. Moja mama, babcia i ciocie zajmowały się przygotowaniami potraw i ciast a ich piękne zapachy roznosiły się po całym domu. A mój tato i wujkowie też pomagali, przeważnie w sprzątaniu domu i rozłożeniu ogromnego stołu. Natomiast ja wraz z kuzynkami, kuzynem, siostrą i bratem zawsze uwielbialiśmy słuchać opowiadań naszego kochanego dziadka z lat jego dzieciństwa, jak to kiedyś był małym dzieckiem i jak cieszył się z jednego nawet cukierka. Pięknie również opowiadał nam opowieści wigilijne, które chciało się ciągle słuchać. Gdy dziadek tak pięknie opowiadał a za oknem padał śnieg to ja jako jego najukochańsza wnuczka zajmowałam miejsce na jego kolanach, tuląc się do niego i całując w policzek. Potem była oczywiście zamiana bo każdy przecież z wnuków chciał posiedzieć na kolanach dziadka. Po opowiadaniach dziadka wszyscy wspólnie ubieraliśmy choinkę pięknie pachnącą świerkiem, robiąc różne ozdoby i łańcuchy na nią. No a nasza kochana babcia przynosiła nam pełno cukierków i pierniczków na choinkę i oczywiście połowa z nich lądowała w naszych brzuszkach a reszta dopiero na choinkę. No ale powiem Wam szczerze, że i tak ta reszta długo nie powisiała na niej bo każdy z nas już miał wypatrzone wcześniej, gdzie by tu ściągnąć cukierka czy pierniczka. Strasznie mi się podobało także jak ubierając choinkę śpiewaliśmy sobie kolędy, darliśmy się na cały głos i nikt się nie przejmował fałszowaniem, bo przecież dla nas wtedy liczyła się radość ze śpiewania. Potem dziadek zabierał nas też do stajni i pokazywał nam krówki i cielaczki mówiąc, że one przemówią w nocy ludzkim głosem, ależ wtedy byliśmy przejęci, wierząc we wszystko co dziadek nam powie. Pamiętam także, że w dniu Wigilii kochany dziadziuś robił nam frajdę zwijając dywan w pokoju, gdzie miała odbyć się wieczerza i przynosił ze stodoły dużo siana, rozrzucając je po podłodze. Wtedy dopiero mieliśmy zabawę i jak było przepięknie w całym pokoju, mówię Wam widok nie do opisania no i na dodatek cudnie pachniało choinką i sianem. Najbardziej jednak po skończonej wieczerzy jak to dzieci wyczekiwaliśmy Świętego Mikołaja i mimo że wiedzieliśmy, że tym Mikołajem jest nasz kochany dziadek to udawaliśmy, że to prawdziwy Mikołaj. Do tej pory pamiętam co dostałam wtedy pod choinkę a była to przepiękna lalka i pełno słodyczy. Nie mogę oczywiście pominąć w tej opowieści także babci, która robiła najlepsze pod słońcem pierogi, uszka i piekła cudowne makowce i serniki a wieczorem opowiadała nam piękne bajki. Ach ileż bym dała, aby zjeść teraz jej smakołyki i cofnąć się w czasie, aby przeżyć tą Wigilię jeszcze raz. Teraz jak już jestem dorosła i wiem, że tamta Wigilia się nie powtórzy bo niestety nic dwa razy w życiu się nie powtarza, to wiem jedno, że najważniejsze co mi pozostało po tamtym dniu to wspomnienia, które pamiętać będę przez całe swoje życie i na pewno opowiem o tym wyjątkowym dniu swoim dzieciom. Moi dziadkowie już nie żyją, a ja powracam ciągle do tych wspomnień, myśląc o nich każdej Wigilii. Teraz dziadkowie żyją w moim serduszku i mej pamięci, a ja zawsze bardzo ich będę kochać.

Moje najlepsze wspomnienie świąteczne wiąże się z najwspanialszym prezentem jaki dostałam jako dziecko pod choinkę. Mogłam mieć wtedy 4 albo 5 lat. Dostałam płaszczyk dla lalki z prawdziwego flauszu i śliczny sweterek w paski dla mojego misia. Obie rzeczy wykonała własnoręcznie moja mama. Kiedy jej już w dorosłym wieku opowiedziałam, że właśnie ten prezent zapamiętałam ze wszystkich jako ten, który najbardziej mnie ucieszył, była bardzo zdziwiona. Okazało się, że były to jedne z najskromniejszych Świąt w naszej rodzinie, a ona po prostu nie miała pieniędzy, żeby coś kupić. I to jest przykład na to, że dzieci wcale nie cieszą jakieś drogie, wyszukane zabawki, ale te, w które nasi najbliżsi włożą po prostu serce i ciepło!

A moje najpiekniejsze Święta to 2005 rok, wówczas 9 grudnia urodził się nasz pierworodny synek. Niczym Jezusek leżał pod choinką, a my wszyscy wpatrzenie w niego nucilismy kolędy. Takich chwil się nie zapomina ;-)

Święta to magiczny czas-czas pełen miłości,pojednań i powrotów.
Zawsze zastanawiałam się w jakim celu każdego roku na stole kładziemy zastawę dla gościa-gościa,który nigdy nie przychodził...
Moja mama pochodzi z wielodzietnej rodziny i mimo przeprowadzki do większego miasta starała się utrzymywać kontakt ze swoim rodzeństwem-starała,bo jeden z barci wybrał życie bezdomnego-przykre to ale czasem choć chcemy pomóc nie mamy wpływu na decyzję innych.Brat mojej mamy czasem się odzywał,czasem wysłał jakiś list z drugiego końca Polski a czasem milczał nawet kilka lat.
I właśnie mijał kolejny rok,mama starała się uzyskać jakaś informację na jego temat ale gdzie?jak?było to właściwie niemożliwe...
Tego dnia kiedy usiedliśmy już do stołu ktoś zapukał do drzwi-mama je otworzyła a w progu stał on-mój wujek.Wiadomo wygląd i zapach osoby,która tuła się po świecie jest odpychający ale kawałek mydła,ciepła woda i czyste ubranie sprawiły,że dosłownie zapomnieliśmy kto przed chwilką stał w drzwiach.Mamę przepełniała ogromna radość,oczy szkliły się jej choć mówiła,że to od świeczek:). Jakoś tak każdy z nas nagle ożył a ta wizyta przypomniała nam,że powinniśmy dziękować i cieszyć się,że mamy bliskich obok siebie.

Wszystkie Swięta wspominam wspaniale, ale najwspanialszymi świętami były te z 2011 roku. 19 grudnia urodziła się nasza długo oczekiwana córeczka, mała od razu w pierwszej dobie dostała żółtaczkę i bardzo się martwiłam że nie zdążymy wrócić do świąt do domu, ale 24 grudnia ranno przyszedł do mnie lekarz i powiedział że poziom bilurbiny małej spadł i możemy wyjść do domu, był to dla nas najwiękrzy prezent. Po powrocie wszyscy tak się cieszyli że jesteśmy w domu że zapomnieli przygotować karpia. Następne dni świąteczne były pełne gości i radości. Jeszcze nigdy nie w święta nie odwiedziło nas tyle osób. 

Swięta z 2011 roku zostanom w naszej pamięci już na zawsze, zawsze przypomina nam o nich nasza najukochańsza córeczka,która sprawiła że w domu jest więcej raości i hałasu 

Moje niezapomniane Święta Bożego Narodzenia miały miejsce w 2007 roku. Był to okres, kiedy razem z bratem mieszkaliśmy za granicą. Jak wiadomo ciężko było dostać urlop w okresie świątecznym, gdyż w tym właśnie czasie było najwięcej pracy. Oboje byliśmy smutni, tym bardziej, że to miały być pierwsze święta spędzone z dala od rodziny. Bardzo to przeżywaliśmy i cała rodzina również. Na naszym stole wigilijnym miał gościć m.in. barszcz czerwony, ale taki z paczki gorące kubki Knorra (bo lepszy rydz niż nic). Generalnie nie przywiązywaliśmy wagi do tych przygotowań świątecznych, ponieważ żadne z nas nie czuło magii nadchodzących świąt. Mieliśmy w planie je po prostu przespać, by jak najszybciej wrócić do naszego trybu codziennego życia jakim było życie praca-sen-praca. Wizja spędzania tych świąt bez najbliższych napawała nas ogromnym smutkiem i żalem. Jednak dzień przed wigilią okazało się, że w naszym zakładzie pracy jest awaria maszyn i przez klika dni potrwa ich naprawa. Myślałam, że zemdleję z radości, ale pomyślałam sobie szkoda czasu....:-) Spakowaliśmy jedzenie na drogę i wyruszyliśmy do domu, do naszego ukochanego domu... Co prawda podróż nie obyła się bez przeszkód, gdyż samochód również miał awarię, ale po 30 godzinach jazdy z przerwami dotarliśmy do domu. Zadzwoniliśmy do drzwi, a nasza rodzinka właśnie zasiadała do kolacji. Rodzice jak nas zobaczyli, to się popłakali i ja zresztą też...:-) To były niesamowite emocje i ogromna radość, że jednak cuda się zdarzają. I pomyśleć, że mieliśmy spożywać barszcz z paczki, a tymczasem napawaliśmy się wyjątkowym barszczykiem domowej roboty w gronie najbliższych. Do końca życia nie zapomnę świąt z 2007 roku, za które dziękuję Bogu przy każdej Wigilii.

Moje najwspanialsze wspomnienie Świąt Bożego Narodzenia to przyjazd babci i dziadka do nas na Święta :)

Do dzisiaj nosze w sercu i pamięci te niezwykłe Święta i ten cudowny czas z dzieciństwa, jest to cząstką mnie i moich wspomnień, jakże miłych.

Święta zawsze spędzaliśmy sami tzn. rodzice ja i brat, reszta rodziny mieszkała daleko od nas i ja nawet na co dzień nie miałam żadnej cioci, wujka, babci i dziadka. Brakowało mi tego na co dzień i że nie mogę używać takich zwrotów i zazdrościłam dzieciom, które mieszkały z babcią czy dziadkiem lub blisko nich. Było mi zawsze przykro w szkole na Dniu Babci i Dziadka, ale to już inna historia.

Wracamy do Świąt Bożego Narodzenia...

...pamiętam dobrze, dziadek to wspomnienie szachów, w które często grał i zawsze wygrywał, uśmiech i ciepło.

Babcia to wspomnienie pomarańczy, które nam obierała i cytryny jedzone łyżeczką oraz babcia w kapeluszu i płaszczu i niezapomniane spacery z babcią, czego wcześniej nie doświadczałam.

Te Święta kojarzą mi się z niezwykłymi pierniczkami w kształcie bryłek, których wcześniej nigdy nie jadłam i z cukierkami lodowymi.

Była to moja jedyna babcia i dziadek i byli oni inni, niż inne babcie i dziadkowie, ponieważ byli głuchoniemi.

Pamiętam jak bardzo chciałam pochwalić się, że umiem już czytać ksiazki, ale nie mogłam, tak więc pokazywałam im obrazki z ulubionych książek i dużo malowałam obrazków dla babci i dziadka. Porozumiewałam się z nimi pojedyńczymi słowami lub pokazując.

Nie znałam języka migowego i nie rozumiałam ich dokładnie, ale ten ogrom miłości, którym mnie otaczali, jest we mnie do dzisiaj. Zawsze uśmiechnięci przytulali mnie i całowali.

I takich ich pamiętam, jako wspaniałych dobrych ludzi, którzy zmagali się z codziennością, a mimo tego byli tak kochani.

Dlatego te Święta spędzone z babcią i dziadkiem były takie wyjątkow e:)