Niezwykły miś na Dzień Dziecka! - Forum

Mój miś został mi w pamięci do dziś, nie przetrwał swego żywota, bo zbyt duży wiek musiałby osiągnąć. Jest ciągle w pamięci i w opowieściach, wspominałam o nim moim dzieciom i wnukom. Uszyła mi go mama ze starej wyrośniętej, puszystej podpinki z kurteczki. Mój "Przytulak"był super, bo miał szelki i kieszonkę. Był nieodzownym towarzyszem w moich dziecięcych podróżachdo piaskownicy, do ogrodu.A jak byłam większa, to mój "Przytulak" wędrował ze mną i ze starszym i młodszym rodzeństwem do pobliskiego lasu na jagody i grzyby. Zimą szliśmy na sanki i jeździliśmy z górki na pazurki. Z moim misiem nie straszna mi była noc, ani grzmoty i pioruny w deszczowe dni. Mój towarzysz i przyjaciel był zawsze ze mną i przy nim czułam się bezpiecznie. Kieszonka w moim "Przytulaku",bo był tam jakiś cukierek, ciastko, a potem jak byłam większa to w kieszonce misia był schowany klucz z domu i różne inne tajemnicze rzeczy. Miś "Przytulak miał i znał wiele tajemnic i ciekawostem z mojego dziecięcego życia.

To niesamowite.Upłynęło tyle lat,a ja wciąż go pamiętam,jak i ten dzień,gdy rodzice wrócili z pierwszej wywiadówki wręczając mi wymarzonego pluszaka.Miał błyszczące oczka,i na nosie czarną plamkę która dodawała mu uroku. Kajtek(bo tak się nazywał) był ubrany w śliczny biały sweterek.Byłam bardzo szczęśliwa,z dwóch powodów-że rodzice są zadowoleni z moich wyników w nauce i że zyskałam nowego pluszowego przyjaciela.Kajtek był mi bardzo bliski,rozmawiałam z nim o każdym zmartwieniu,kłopocie,dylemacie czy problemie.Nie umiał on mówić lecz zawsze mnie słuchał.Kiedy odrabiałam trudne zadania domowe których nie rozumiałam,stawiałam Kajtka na biurku,jego sama obecność, i wiara,że przynosi mi szczęście ,motywowała mnie i radziłam sobie z zadaniami. Pluszak był kochany,kiedy ja zasypiałam on czuwał nade mną,a kiedy się budziłam on miał otwarte oczka i spoglądał na mnie.Mój miś był najlepszym przyjacielem a zarazem najlepszą zabawką mego dzieciństwa,mam go do tej pory,dalej spogląda na mnie czy dobrze się zachowuję,wychowuję swoje dzieci.Dalej go kocham zupełnie jak w dzieciństwie.Ten miś zostanie zawsze ze mną :)

Moim misiem i ulubioną przytulanką była... małpka Apis. Małpka była czarna, uszyta z króliczego futerka, miała zamszowy pyszczek, łapki i uszy, a oczka były wykonane z czarnych koralików. Podobno jak tylko ją zobaczyłam w sklepie, to nie chciałam bez niej wyjść, a że byłam w sklepie z moim ukochanym dziadkiem to... zostałam nią szybko obdarowana.

Z Apisem wiąże się też mrożąca krew w żyłach historia. Pewnego lata - ja miałam jakieś 5 lat, mój brat 3 pojechaliśmy z rodzicami na wczasy do Międzyzdrojów. Gdy mieliśmy wracać - autokarem, bo to były wczasy pracownicze - musieliśmy bardzo wcześnie wstać. Mama pomogła nam się ubrać, tata spakował rzeczy i zniósł do autokaru. W powrotnej drodze, nagle okazało się, że... nie ma Apisa. Ja oczywiście w bek. Autokar został zatrzymany, mama przekopała nasze bagaże i nic, małpka przepadła. Po powrocie do domu tata z pracy zadzwonił do ośrodka wczasowego (wówczas jeszcze nie było komórek) i okazało się, że moja małpka została nad morzem. Właścicielka odesłała ją, ale aż tydzień trwało nim ją ponownie przytuliłam. I wierzcie mi, to był najdłużdzy tydzień w moim życiu :(

Małpka ta najpierw ze mną spała - jak byłam dzieckiem - a potem spędziła kilka lat na półce, aż pewnego dnia... moja chrześnica ją pokochała i poprosiła, abym jej ją dała.

Małpka jest już u Julki 2 - 3 lata i nadal jest wspaniałą przytulanką, choć jej ogon gdzieś się zapodział, a futerko lekko się leni.

Mój sentyment do tej zabawki jest tak duży, że nawet mój nick na tym portalu jest imieniem mojej kochanej małpki. Jak widać nie tylko miś może być wspaniałą przytulanką, zabawką, którą pamięta się przez całe życie :)

Moja ukochana zabawka z dzieciństwa to szary piesek. Duża wypchana zabawka z oczami z guzików. Najzwyklejszy pluszak. Jednak historia jak się z nim wiąże już nie jest taka zwykła. A było to tak: Rodzice zabrali mnie do dużego sklepu z zabawkami (nie pamiętam nazwy), byłam zachwycona ilością pułek, zabawek, kolorów. Miałam wtedy cztery lata i nadal wszędzie chodziłam ze smoczkiem. Upatrzyłam sobie zabawkę i bardzo chciałam żeby mi ją kupili- był to właśnie mój piesek. Tata z Panią sprzedającą weszli w mały układ za moimi plecami. W zamian za pieska musiałam oddać Pani smoczka. Zgodziłam się. Oczywiście tata zapłacił prawdziwymi pieniędzmi. Wieczorem płakałam, że chcę smoczka z powrotem, rzucałam moją nową zabawką. Przez tydzień prosiłam pieska żeby poszedł po mojego "monia" i został u tamtej Pani ... Tak zasypiałam. Po czasie staliśmy się nierozłączni- Ja i mój "Pesio". Taka to historia mojej ulubionej zabawki. 

Gdy byłam kilkuletnim brzdącem, miałam swojego ulubionego misia. Był pospolitym misiem - z brązowym i milutkim futerkiem oraz z czarnymi jak węgielki oczami. Oczywiście dla mnie nie był wcale pospolitym misiem! Co to, to nie. To był mój miś - wyjątkowy, najukochańszy. Rodzicie wiedzieli, że jest dla mnie ważny, ale że aż tak to nie. Wkrótce jednak mieli się o tym przekonać...

Pewnego weekendu pojechaliśmy na wieś do przyjaciół mamy i taty, a więc do ,,wujka" i ,,cioci". Było to ok. 20 kilometrów od miasta. Może nie dużo, ale na tamte czasy, gdy nie miało się samochodu, a autokary kursowały niezbyt często (niestety teraz też poza miasto kursują rzadko, w wyniku cięć budżetowych), to jednak problem z dojazdem był. A już na pewno w weekend i wieczorem.

Na wsi było wspaniale, kaczki, kotki, pieski i drzewa do wspinaczki - dla mnie, dziecka po prostu bajka. Gdy przyszła pora snu, czegoś mi brakowało! Oczywiście mojego przyjaciela - misia! Nie było go. Rodzice nie wzięli go, bo mieliśmy spędzić noc w domu, u siebie. Oświadczyłam z płaczem, że bez misia nie usnę! Co robić? - zapytała mama. - Muszę jechać po niego - odpowiedział jej mój tata i pojechał po misia do domu. Wrócił niedługo, na szczęście ,,wujek" miał samochód i szybko byli z powrotem.

Gdy tylko przytuliłam się do misia, od razu smacznie usnęłam. :)

Misia do tej pory mam. Leży w szafie, wysłużony o tych samych czarnych oczkach. I choć może jego futerko nie jest już tak piękne jak kiedyś, to nadal sprawia, że się uśmiecham na wspomnienie dziecięcych lat i zabaw z misiem.

Mój z dzieciństwa miś to nie do końca był prawdziwy niedzwiadek. Był to smok który zwał się Karmel. Skąd to imie ? Nie wie nikt, lecz oryginalne jest ono do dziś.

Był niewielki i zielony, z paszczy wystawał mu jęzor czerwony.  Gdy tylko inne dziecko go widziało od razu się nim zachwycało. A ja dumna szłam w sukience bo Karmelka dla mnie biło serce. Bały się jego wszystkie zabawki nie tylko moje lecz siostry też lalki. Był ze mną wszędzie na polu i w szkole, w łóżku miał nawet specjalne miejsce swoje. Na poduszcze w prawym rogu spał ze mną zawsze i odstraszał spod łóżka potwory straszne.

Graliśmy w piłkę, wspinaliśmy się na drzewa, oboje w kałuże skakaliśmy nie raz. Byliśmy nierozłączni jak Flip i Flap wszędzie za ręke, razem, za pan brat. Gdy tylko gdzieś go ze sobą zapomiałam od razu łzy w oczach ogromne miałam. Były żale, płaczem krzyki bez kamyka nie ruszałam się nigdy. Piękne chwile ze sobą spędzone, wszystkie wpomnienia raze, we dwoje.

Teraz na synka czeka mojego, by chronić jego od smutku i złego.

Gdy byłam dzieciakiem mocno w sercu chciałam dostać pluszowego misia. Gdy nadeszły Święta Bożego Narodzenia pod choinką oprócz pomarańczy leżała paczuszka szarego papieru... a w niej Miś - najwspanialszy miś na świecie... 
Ten mój ukochany Miś, otrzymał imię: MIŚ MIŚ.

Latem zabrałam go na nasz pierwszy wyjazd wakacyjny. Niestety, w pięknej, wypoczynkowej okolicy naszego kraju - miś się gubi. Totalna katastrofa! Moi rodzice opowiadali, że gdy zgubiłam Misia Misia, było naprawdę kiepsko. Nie moogłam spać w nocy. Wołałam: "miś miś miś miś miś" i byłam "oburzona", że na świecie jest tak źle... 

Rodzice mieli chyba serdecznie dosyć, bo stwierdzili, że Miś Miś się znajdzie! Tata urządził poszukiwania godne detektywa Gadżeta, z własną intencją - nacieszenia się okolicą i przyrodą. Ja bardzo się angażowałam w poszukiwania, z nadzieją w sercu na pomyślny happy end. Miałam nawet swój plan szukania Misia Misia, byłam pewna, że jest On na pewno w miejscu miłym! Szukaliśmy go więc, przy wspaniałych kwiatkach, przy błyszczących kamieniach, nad krzewami i między nimi, a nawet w piasku. Sprawdzamliśmy u koników, na polach, wdrapywaliśmy się na małe górki. W międzyczasie pojawiły się chwile zwątpienia, widoczne w moich oczach, mocno odczuwalne w serduszku, które rodzice łagodzili kubeczkiem z lodami i opowieściami, że nie wszystkie dzieci mają misie, a pomimo tego cieszą się wieloma innymi sprawami. 

Tata wspomina czasem, że gdy w końcu kupił podobnego misia i niósł go do mnie, to czuł się jak farmer, który musi podsunąć owcy obce jagnię - ale niepotrzebne były jego obawy. Na mojej buzi pojawił się największy uśmiech świata,... i nastała tymczasowa, wakacyjna sielanka: błogo, radośnie i z misiem...
A dwa dni później, podczas spaceru znowu gubię Misia Misia.
I tata daje się namówić mamie na kolejny zakup (choć wcale nie był z tego stanu rzeczy zadowolony), ale pojawia się jeszcze mały problem: w sklepie pozostaje jedynie miś nieuśmiechnięty... i co tu zrobić? W głowie  taty powstaje pewien niecny plan - Tatko pisze list do mnie od misia, następującej treści:

"Kochana Irenko, byłem u kuzyna w krainie śniegu, bo trochę zmęczył mnie ten upał. Toczyliśmy tam bitwy na śnieżki, ale bardzo się za Tobą stęskniłem. Jutro wieczorem złapię kaczkę, która będzie przelatywać nad fontanną, przy której z Mamą i Tatą często siedzisz - tam zeskoczę, pewnie trochę się zmoczę i będę mieć po tym wszystkim trochę inną minę, ale to wciąż Ja - Twój kochający Miś Miś!".

Pamiętam, jak wieczorem idziemy pod taką małą fontannę. Ja patrzę w niebo. Tata rzuca niepostrzeżenie misia, tak daleko jak może, trafia w taflę wody fonatnny. A ja nie zauważam "wakacyjnego" podstępu taty, i nagle krzyczę - TATO, TAM, TAM! Miś, Miś!!!!! :)

Jednak w ciągu następnych dni zaczynam zadawać pytania: dlaczego miś się nie uśmiecha????

Może wiedziałam, że Miś Miś nie jest tym prawdziwym misiem, ale mimo to, tej miłości nie dało się ugasić, nawet zmierzłą miną misia. :)

Mój stary miś .. znalazłam go niedawno na strychu u moich rodziców.. i aż mi się łezka w oku zakręciła do mojej ukochanej zabawki.. Dostałam go kiedyś w prezencie pod choinkę.. kiedy mamy nie było z nami bo leżała w szpitalu. Gdy go tylko ujrzałam stał się moim największym przyjacielem. Powiernikiem moich sekretów i łez wypłakanych w jego puchaty brzuszek. Jeździł ze mną na wakacje. Nie musiałam zabierać jaśka bo był doskonałą poduszką. Był ze mną każdej nocy.  Stary wierny przyjaciel.. był kiedyś taki bielusieńki, puszysty, mięciutki.. A teraz rozdarta łapka, ucho ledwie się trzymało, futerko poszarzałe.. biedactwo.. Zabrałam go  stamtąd, pozszywałam i wylądował w pralce z ubraniami! Był prawie jak nowy.. no prawie.. Tak ugłaskanego misia posadziłam na łóżku mojego dziecka jak nie było go w domu.. i ciekawa reakcji jak wróci.. czekałam.. Mój skarb wpadł i pobiegł prosto do pokoju! I za chwilę wybiegł z  powrotem z misiem w rączkach i tysiącem pytań na ustach! Więc usiedliśmy razem na kanapie i opowiedziałam dziecku historię mojego misia. Chyba zostaną przyjaciółmi!    

Każdy ma jakiegoś z dzieciństwa misia,

któremu na dobranoc zawsze dawał pysia.

 Mój ukochany miś Zdziś,

jest ze mną do dziś.

 To  niewielkiej wielkości pluszak,

który zawsze mnie wzrusza.

 To miś z dużymi uszami

 i brązowymi łatami.

Siedzi sobie na szafie jako miś honorowy,

 choć jest wyblakły nie tak jak dzisiejsze - kolorowy.

Dostałam go, gdy ukończyłam 5 rok,

 nie opuszczał mnie ani na krok.

Od ukochanego dziadka go otrzymałam i gdy go

tylko ujrzałam od razu się w nim zakochałam.

Na półkach w moim pokoju siedzą pluszaki ,

Takie małe rozrabiaki.

Na różne okazje je dostawałam,

Ale w jednym z nich się po prostu zakochałam.

Dostałam go na 5- te  urodziny  od dziadka,

Chodzi mi o KUBUSIA PUCHATKA.

Ma żółte futerko i czerwony kubraczek,

Często pożyczam od młodszej siostry śliniaczek

I na jego szyję zakładam,

I razem z Nim miodek zajadam.

Fajny ma nosek i uszka,

Czasem z Niego to mała poduszka.

To miś nieduży, kilkunasto centymetrowy,

Codziennie prowadzę z Nim długie rozmowy.

Razem z nim śpię, przytulam się do niego,

W KUBUSIU  PUCHATKU jest coś wyjątkowego.

Taki oto jest mój kochany miś,

Który jest ze mną i kocham Go do dziś.

I myślę że gdy będę mieć lat 40-ści,

KUBUŚ PUCHATEK  zawsze w moim pokoju i sercu się zmieści.

Moja babcia miala 6 wnucząt i każde z nas po urodzeniu dostało od babci misia pluszowego w kolorze żółtym, w zielonej koszulce, o brązowych oczach z guzika i słomianym nosku. To były czasy, ze w sklepach nic nie było, dlatego każdy z nas był bardzo przywiązany do swojego pluszaka i tak mój był ze mną na każdych koloniach, obozach, zdawał ze mną do liceum, później maturę, na studia, wyjeżdżał do pracy sezonowej podczas studiów i wreszcie  był równiez zze mną w dniu ślubu, a później wyprowadził się ze mną do Warszawy, by doczekać narodzin  moich dzieci, które również ochoczo się nim bawią. Mis jest juz poprzecierany, kilkakrotnie miał zszwany brzuszek, przyszywane ręce i nogi,ale błysk oka-guzika pozostał.Mis jest dla mnie bardzo ważny, bo przypomina mi o moim szczęśliwym dzieciństwie, kuzynowstwie, babci i miłych,trudnych momentach, sukcesach życiowych, dalekich podróżach,po prostu przeżywa ze mną życie....

To było ponad 35 lat temu, mój miś nie wiem skąd się wziął, ale był odkąd pamiętam. Obrzydliwie żólty i twardy, bo wypchany trocinami, ze smutnymi, plastikowymi oczkami w kolorze brązu. Ale kochałam go nad życie. Dlaczego? Bo on kochał mnie, był powiernikiem moich sekretów, smutków, samotności. Był moim przyjacielem w świecie rodziców, których wiecznie nie było, a jak już byli to kłócili się o byle co na potęgę. To jemu opowiadałam wymyślane bajki do snu, bo mnie nie miał kto przeczytać bajki. To jego tuliłam i z nim zasypiałam, bo matczyna dłoń na czole bywała kładziona rzadko. Kochałam go całym sercem, oddechem, smutkiem, uśmiechem. Od tego nadmiaru czułości, kiedyś się rozpruł. Ja teraz będąc mamą ratowałabym go od ostatniej trocinki, wiedząc jaką wartość ma dla mojego dziecka. Ale wówczas usłyszłam, ze będzie naprawiony i nigdy już do mnie nie wrócił. Pewnie wylądował samotny, opuszczony w jakimś koszu na śmieci. A ja pamiętam do tej pory te jego smutne oczy, tak samo smutne jak moje. I dlatego przytulanki ukochane moich dzieci traktuję, jako relikwie, bo wiem ile znaczą one dla ich małych serduszek. 

Jako dziecko niewiele mi było potrzeba

bym chodziła od samego rana uśmiechnięta

byłam bardzo radosnym dzieckiem

uwielbiałam z mym misiem spędzać każdy dzień

można mnie było rozśmieszyć niesamowicie

wystarczyło posłużyć się misiem

taka prosta maskotka pluszowa

od razu lawinę śmiechu u mnie wywoła

najlepiej gdy tego misia

pokazywano mi z ukrycia

gdy wyskakiwał na przykład zza ręki

miałam ja ubaw tak wielki

często już samo spojrzenie na niego

wywoływało u mnie śmiech -

nie wiem dlaczego

lubiłam ja tego niebieskiego misia

leży na strychu dalej do dzisiaj.

konkurs dobiegl końca -28 maja był ostatni dzwonek na składanie wpisów na forum :) 

Wyniki konkursu!

oliwka

mulinka

marrika

Serdecznie gratulujemy!

Gratulacje!!!!

Gratulacje dla wygranych 

Ale będzie radości gdy Skarby dostaną misia 

Gratulacje dziewczyny!!!!! :) Miłego tulenia :)

WOW ale się cieszę  i mam nadzieję, że ten wygrany MIŚ  będzie też miał taką historię jak mojego starszego syna...

DZIĘKUJĘ za GRATULACJE , SPONSOROWI i REDAKCJI !!!

Ojjj będziemy tuuulać...  i misia  i wnusia ...

Serdeczne Gratulacje!