Sumienie dręczy bardziej niż więzienie...

sumienie to najgorsze więzienie - bezterminowe i o zaostrzonym rygorze. bez współwięźniów, bez spacerniaka, bez krat. i wszędzie za człowiekiem pójdzie.

Trochę jak kula u nogi.

Ta kobieta miała naprawdę bardzo smutne i złe życie. Współczuję jej i współczuję jej nieżywemu dziecku. Świat wcale nie jest prosty.

nogę zawsze można uciąć wtedy i kula odpadnie....

Ale pozozstanie kikut który nie da zapomnieć.

Tak! Sumienie to  najgorsze z możliwych więzień....

Dla mnie dziwne jest to,że i tak tak długo wytrzymała. Mając na sumieniu śmierć własnego dziecka,nie jest chyba łatwo żyć.

kiedyś, jeszcze zanim zamieszkałam na stałe z moim obecnym męzem jego babcia próbowała skoczyć z balkonu. szłam akurat do ubikacji i przyuważyłam. Piotr w ostatniej chwili ją ściągnął z balustrady na balkon. potem mi powiedział, że "niepotrzebnie mi mówiłaś. mogła skoczyć". czasem żałuję, że pozwoliłam ją uratować. ale przynajmniej mam spokój sumienia. później jeszcze kilkakrotnie ratowałam jej zycie wbrew sobie. ostatni raz ponad pół godziny walczyłam z myślami - zadzwonić czy nie zadzwonić? ratować czy pozwolić umrzeć. zawsze jednak moje sumienie do mnie przemawia "pokaż jej, że jesteś lepsza i zadzwoń". i za każdym razem mówię, ze to był ostatni raz, a potem i tak dzwonię i wpuszczam pogotowie. tak więc moje sumienie pomimo wielkich i wszelakich krzywd doznanych od tej kobiety każe mi ją ratować. ma klasę to moje sumienie.

Szkoda, zabrakło jej wsparcia i kogoś bliskiego...

wielu kobietom tego brakuje, ale nie zabijają z tego powodu dzieci.....

Jak dla mnie trudne dzieciństwo ,a potem zycie nie powinno być wytłumaczeniem. Wile ludzi ma ogromne problemy i jest nie szczęśliwa, ale nie porywa sie na taki czyn.

Niektórzy nie mają odwagi ... Albo ic psychika jest jeszcze nie tak bardzo zniszczona. To wszystko zależy od tego, czy kiedyś pojawi sie ktoś, kto wesprze.

... po tym przykładnie należy sądzić, że tak... Smutna a zarazem szokująca historia...

znajomi wydali już ok. 30 tys. złotych by móc zostać rodzicami i dalej nie są, a patologia udusiła dzieciaka i pewnie jeszcze znicze pali na malutkim grobku...

Ja to się zastanawiam gdzie były te wszystkie super opiekunki społeczne od zabierania dzieci jak ta dziewczyna była jeszcze dzieckiem.

Gdyby tamta kobita w swoim zyciu doświadczyła czegoś niezmiernie dobrego, byc może nie byłaby matka patologiczna. Gdyby Twoi znajomi czegos w zciu nie zrobili lub cos zrobili, mieliby dziecko... Takie gdybanie daje zawsze duze możliwości... A do czego zmierzam? Nasze życie jest dziwne. I różnie się układa. I rozpatrując sprawę z takiego punktu widzenia jak Ty, dzielimy ludzi na lepszych i gorszych oraz tych, co na coś zasługują i tych, co nie zasługują na nic.

Sumienie dręczy być moze bardziej niz więzienie, tylko ze to sumienie powinno się odezwać zanim ta kobieta popełniła tak straszną zbrodnie... Mi jest bardzo trudno zrozumieć zabijanie dzieci tłumaczone ciężka sytuacją, brakiem pomocy itp. Znam ludzi, którzy żyją w naprawdę skrajnych warunkach, a mimo to kochają swoje dzieic i nie zabijają ich dlatego, ze nie radzą sobie z własnym życiem...

Wszystko pięknie tylko problem w tym że ile ludzi chodzi po tym świecie tyle jest granic wytrzymałości.

Są granice wytrzymałości Aśka, tylko dlaczego zawsze ich ofiarą padaja niewinne dzieci? Bo je najłatwiej skrzywdzić, na nich najprościej sie wyładować... To jest nie fair...