Jeszcze kilkanaście lat temu decyzja syna lub córki o tym, że zamierza wybrać drogę powołania, budziła w rodzinach najczęściej radość. Była powodem do dumy dla całej rodziny. Dlaczego dziś coraz trudniej przychodzi rodzinom cieszyć się z decyzji o powołaniu? Rodzice mają często swoje bardzo konkretne plany wobec dzieci. Jedni chcieliby, żeby ich syn czy córka została prawnikiem, inni, żeby lekarzem itp. Dla wielu jest więc szokiem, kiedy okazuje się, że dziecko postanowiło wstąpić do seminarium czy zakonu.
Jak myślicie, dlaczego reakcje rodziców są tak różne? Co sprawia, że jednych decyzja dziecka cieszy, a innych nie?
