Jak dzieci reagują na przeprowadzkę?

Nie byłam nigdy w takiej sytuacji, ale zapewne potrzeba troche czasu aby dziecko pogodziło się z nową sytuacją.

Nawet dorosły musi przyzwyknąć...

Daj jej trochę czasu, napewno się oswoi:)))

My przeprowadzaliśmy się raz i nasza dwójka wówczas dzieci bardzo dobrze to przyjęła, nie było nic niepokojącego. Mieli wiecej miejsca do zabawy a syn miał swój pokój. Syn miał 7 lat, córka 8 m-cy.

Wyprowadziłam się z miejsca, w którym moj synek był od urodzenia. Teraz jestesmy tymczasowo w wynajętym mieszkaniu, zanim przeprowadzimy się do swojego. Obawiałam się jak mój 4-letni bączek przyjmie tę zmianę w jego życiu. Ale przygotowałam go, dużo z nim rozmawiałam wcześniej. Jego pokój w tymczasowym miejscu przygotowałam bardzo podobnie - ma swoje lozeczko, dywanik, otoczony swoimi zabawkami. I zero problemow. Od razu zaakceptował sytuację, mówi" moj pokoj", chętnie w nim się bawi i śpi. Jestem zaskoczona, ale zadowolona :)

Może wlasnie cześniejsze przygotowanie poprzez rozmowę oraz ustawienie sprzętów i zabawek podobnie, jak w poprzednim miejscu jest tym sposobem?

gdy moj synek się urodzil mieszkalismy z moimi rodzicami po 1,5 roku wyproadziliśmy się do swojego domku. przyzwyczajalismy małego do mowego domu czesto z nim jezdzilismy do naszego domku bral zabawki bawil sie chociaz nie bylo tu jeszcze nic biegal przyzwyczajal sie i nie bylo klopotow:)

Nigdy nie byłam w takiej sytuacji, ale myślę, że Mała potrzebuje czasu i na pewno się oswoi z tą sytuacja...

My też dużo o tym z Julka rozmawialiśmy, ale u nas - według mnie - problem stwarza fakt, iz Julka od małego kojarzyła to mieszkanie z Wiktorią, przychodziła tu sie bawić do kuzynki. Teraz przeżywa: gdzie jest biedna wiktoria? Odwiedziny u kuzynki trochę ja uspokoiły, ale teraz chce ja ciągle odwiedzać:)

Myśąlę też, ze troskzę "zdziczała" w tej nowej sytuacji - nagle z jednego pokoju przeprowadziliśmy sie na 2 plus własna kuchnia i łazienka. Z jednej strony sie cieszy, a z drugiej czuje sie pewnie troszke zagubiona.

Nie mielismy takiej sytuacji  ale... wiemy, ze Michaś jest przywiązny do naszego domku. Na dole mieszka moja mama- a on twierdzi, że tam nie jest jego dom tylko na piętrze. Myślę że dzieci bardziej się przywiązują do swoich ścian niż dorośli...

Miesiąc temu się przeprowadzaliśmy. W trakcie malowanie weszłam tu z Kubusiem, powiedziałam, że to będzie jego pokój, stwierdził, że jeszcze nie jest gotowy. Potem wpadł, spojrzał, że są jego zabawki i łózko i od tej chwili to był jego pokój i jego dom. Od pierwszej nocy śpi sam w swoim pokoju.

No a my w obliczu tej sytuacji czekamy z przenosinami Julki do jej własnego pokoju. Chyba jeszcze na to za wczesnie...

Na pewno dziecko potrzebuje czasu, zeby się odnaleźć w nowej sytuacji. Przeżyłam przeprowadzkę będądz dzieckiem. Najbardziej bolesne było dla mnie zostawienie przyjaciół.

dlaczego edycja działa tylko kilka minut? ;P

Też nie mieliśmy takiej sytuacji. Ale widzę jak Młody reaguje na różnego rodzaju wyjazdy i zmiany. Dzieci bardziej niż dorośli przywiązują się do pewnych schematów i reguł. Regułą jest też ich świat oraz to, że tu w tym miejscu jest ich dom.

Myślę, że Julka potrzebuje trochę czasu. Nie naciskajcie na Nią, a za kilka miesięcy będzie to Jej miejsce.

Oczywiście wzruszyło mnie zachowanie Julci....ale nie dziwię się wcale że wraca no w koncu była tam szczęśliwa tak, i musi minąć troszkę czasu aż zrozumie w  swojej malutkiej główce tę zmianę.Pozatym wydaje mi się że powinna mieć swój pokoik...będzie to Jej Mały Świat....

A ja przeprowadzałam się z dziećmi dwa razy. Nie było problemów jakotakich. Tylko spać w oddzielnym pokoju nie chcieli. Ale sytuacja normuje się dość szybko. Dzieci szybciej niż dorośli potrafią zaakceptować takie sprawy. U mnie nie było problemu.

Zmiana jest o tyle duża, ze tam miała za drzwiami babcię i kuzyna. Tu co prawda ma ich na tym samym podwórku, ale to jednak nie to samo.

Widzę jednak, że jest coraz lepiej.

Często owtarza:

- Mamo, to jest teraz nasz domek?

U nas sie cieszył że bedzie miał swój pokuj i bardzo dobrze przyjoł przeprowadzke teraz u babci za długo nie chce siedzieć tylko do domku szybko wraca do swoich zabawek i pokoiku:)

Z Julką juz też coraz lepiej. Wczoraj po raz pierwszy byliśmy w "starym" domu, na urodzinach szwagra i nawet nie płakała, ze chce tam zostać:)