Nadąsane dziecko....Cierpliwość się kończy!!! - Forum

Kochana... miałam tak kiedyś, gdy próbowałam swoją obecnością, zainteresowaniem zrekompensować córce tatusia "idiotę", który nie widział potrzeby bawić się z dzieckiem - ogólnie był ale jakby go nie było kompletnie.

Przyszedł jednak mój czas na opamiętanie i każdorazowe takie zachowanie po prostu kompletnie i całkowicie nie reagowałam. Upewniałam się tylko rzucając oko czy nic się jej nie działo i pozwalałam na takie zachowanie. Gdy widziała, że po mnie to spływa (bo karanie, rozmawianie, konsekwencja nic nie dawały i do tej pory potrafi jeszcze od czasu do czasu z czymś takim wyskoczyć ale w mniejszej skali) to sama się uspokajała i już więcej tak nie zachowywała się.

Moim zdaniem chcesz synkowi wynagrodzić, być może podświadomie, nieobecność taty (a i ze strony synka może to być potrzeba zwrócenia na siebie uwagi), ale uwierz mi - choć nie jestem psychologiem to zrozumiałam że dziecku potrzebna jest też całkowita samotność od rodziców i dlatego nie musisz mu zapewniać non stop zabawy. Ta 10/15min forma zabawy wyłącznie sam na sam też potrafi zdziałać cuda - nawet jeśli miałby w tym czasie tylko krzyczeć - może warto mu na to pozwolić? A gdy wieczorem nie chce położyć się spać? To połóż go w łóżku i wyjdź - daj mu możliwość zastanowienia się nad tym jak Ty widzisz jego zachowanie.

Moje dziecko nie jest niesamowicie inteligentne ale bardzo szybko zrozumiała, że jest czas dla niej i jest czas dla mnie ( choć oczywiście wciąż bywają sytuacje, w których chce przeforsować tylko i wyłącznie własne zdanie - na co jej czasem pozwalam hihihi)

Staram się naprawdę ignorować takie zachowania ale nie jest to łatwe...najgorsze są opinie rodziny i komentarze ludzi.

   Właśnie był atak szału i zignorowałam syna hehe 30 minut płaczu i krzyku ale w końcu sam przyszedł i przeprosił !! 

Kurczę, zawsze próbowałam nie dopuścić do płaczu dziecka, chyba byłam przewrażliwiona :)  kiedyś sąsiedzi mi uwagę zwrócili że synek głóośno płacze a ja od razu się wystraszyłam...że zła matka ze mnie....na głowie staram się stanąć, praktycznie sama go wychowuję :(  Zawsze myślałam żę jak moja mama mi nie okazywała miłości, nie czytała bajek, nie bawiła się ze mną...to gdy ja będę kochaną mamusią to mój synek będzie grzeczny....heh błędne koło...

    No właśnie....to kolejna rzecz która mnie trapi...?...

Czy okazywanie zbyt dużego zainteresowania dziecku, atrakcji, zabaw, miłości może mieć aż taki negatywny na niego wpływ? Przecież powinien być szczęśliwy???   Robię dla niego to , czego ja w dzieciństwie nie miałam...Ja musiałam sama się bawić, szukać zajęcia i o wszystko grzecznie prosić bo bałam się że lanie dostanę...a mój mał "Smerf" niczego się nie boi i nie ma respektu przed dorosłymi.  

I w tym moim zdaniem jest problem - dziecko musi znać granice swojego działania, wtedy właśnie będzie się czuło bezpieczne i zadbane, gdy wśród zabawy i atrakcji (dawkowanych równomiernie oczywiście) będzie wiedzieć, że nie wszystko mu wolno, że są granice gdzie przegina i wtedy nie ma zmiłuj się.

Co więcej, wydaje mi się, że właśnie przez to, że tak bardzo chcesz stanąć na głowie żeby ludzie nie zwracali Ci uwagi, żeby nie być jak własna matka idziesz w odwrotnym kierunku i do tego nie jesteś konsekwentna w stosunku do synka. On najzwyczajniej jest przez Ciebie rozpieszczony.

Po pierwsze primo - olej za przeproszeniem, to co ludzie powiedzą - gdyby nie wydawał z siebie żadnych dźwięków to też byłoby źle bo przecież mogłabyś nie daj Boże udusić dziecko tak? Głupotą jest moim zdaniem słuchać opinii sąsiadów - to TY jesteś mamą dla swojego synka i Ty wiesz co najlepsze dla niego - nie sąsiedzi!

Po drugie primo - jak tatuś wróci - Ty masz dzień wolny - możesz ewentualnie przygotować obiadek itp. ale reszte totalnie zostawiasz ojcu a Ty się relaksujesz, nie myślisz, nie kombinujesz nie prężysz nie stresujesz!

Kurcze każdy jest tylko człowiekiem i każdy ma prawo popełnić błąd i Ty i Twoje dziecko również, ale od tego my jesteśmy dorośli i odpowiedzialni by pokazać dziecku jak uczyć się na błędach i jak ich więcej nie popełniać.

Nawet nie wiesz ile razy miałam ochotę ja się wydrzeć na moje dziecko żeby w końcu usłyszało co się do niej mówi, żeby nie powtarzać więcej tego samego od milionów już razy... Nie zawsze się udaje - czasem dopiero powiedzenie coś z zaciśniętymi zębami, albo właśnie takie pojedyncze huknięcie zwraca na Ciebie na tyle uwagę dziecka, by można było przepracować coś nowego. W każdym razie - ja widzę, że moja uwaga jest dla córki najwazniejsza, więc gdy wkrada się foch i złość, to mówię aby poszła do swojego pokoju i tam się wyzłościła na poduszcze złości, tam się wykrzyczała wypłakała i dopiero potem z nią rozmawiam, bo wcześniej i tak by nie dotarło...

Dziecko musi znać granoce i to ty musisz "wymusić" na nim przestrzeganie ich. Nie reagować na krzyk, płacz ze złości, wrzaski... Po prostru wyjdź wtedy. Wróć po kilku minutach, aż synek się uspokoi. Wtedy wytłumacz Mu, że tak robic nie wolno! Jeśli to nie poskutkuje, znów będzie krzyk- Ty znów wyjdź. Nie daj sobą rządzić, bo gonisz w pietke takim zachowaniem. Dziecko musi wiedzieć, gdzie i jak się zachować- w skórcie- co mu wolno. Trzeba być konsekwentnym i nie ustępować w żadnym wypadku!!! Ale jednocześnie być czułym i kochającym. Jednak stawiać na NIE gdy synek się upiera!!!

Mój dwulatek też potrafi stroić fochy .

czasami kiedy ktoś do Niego zagada, czy zajrzy do wózka, a On nie ma ochoty to się zakrywai mówi "nie". owszem czasami się troszkę za Niego wtedy wsytdzę, ale uważam, że On także ma do tego prawo, może nie mieć ochoty na kontakt z kimś, ot tak poprostu, bo dziecko też człowiek

mi też często brakuje cierpliwości bo za grosz nie słucha, czy krzykiem czy prośbą czy groźbą, nic ni działa i ciągle szukam złotego środka, żyjąc nadzieją że Go znajdę!

jestem samotną mamą, a wzór mężczyzny w domu to dziadzia i o ile owszem uczy się od Niego stukania młotkiem, wkręcania śrubek, czy innych "męskich" ceech, to jednak dziadek też Go rozpieszcza, więc nie jest tą męską twardą ręką, która by się czasem przdała,

jako włąśnie samotna mama też ciągle zupełnie podświadomie próbuję synkowi zrekompensować brak ojca, ale nie przesadzam, wyznaczam mu granice, chociażbym musiała po raz milionowy powtarzać "nie wolno męczyć Nony, zabierz od niej ten samochów, to powtórzę i nie odpuszczę

zauważyłam za to, że zdecydowanie muszę panować nad emocjami, bo Kuba już doskonale potrafi modulować głos i jeśli ja Go podnoszę to on też to robi, jeśli ja cedzę coś w złości przez zęby to on też tak robi, wiem też że muszę znaleźć jakąś metodę na rozładowanie, bo kopanie czy rzucanie się na ziemię gdy mu czegoś odmawiam to też czasami Jego chobby

uwierz więc Kochana, że nie Ty jedna czasami opadasz z sił, ale ja nie tracę nadziei, nie wierzę, że moje dziecko robi to złośliwie, że robi to z premedytacją, On po prostu jeszcze nie umie panować nad własnymi emocjami, nasza więc w tym rola by nasze dzieci tego nauczyć

 a ludzie niech sobie mówią i myślą co chcą!

Ale też nie można dziecko na siłę uszczęsliwiać dobrymi manierami Nauczy się w swoim czasie Złość i krzyki ignorować 

Moja mała też przechodziła okres wzmożonego buntu już jest o niebo leiej ale trwało to długo.Podstawowa rzecz nie ulegać....nie popuszczać.

Dziękuję Wam mamusie :) naprawdę podniosłyście mnie na duchu   Wiem że wszystko nie może być idealnie ale pomyślcie jak frustrujące jest dla mnie to że w domu przeważnie mam cudownego chłopczyka, bystrego, miłgo, wesołego...a gdy tylko idziemy do ludzi to  zachowuje się jak "małe zwierzątko" .  Nie słucha, skacze, robi miny, krzyczy....co w takiej sytuacji robić??? Mówię co wolno a czego nie....a jego bierze "szajba" 

   Czasem mam wrażenie że jest o mnie zazdrosny. Nie mogę z kimś porozmawiać bo od razu próbuje zwrócić na siebie uwagę. Gdy mam kogoś odwiedzić to mam zawsze zasićnięty żołądek  :( 

    Rodzina mieszka w innych miastach, wsiach więc żadko się widujemy....może dlatego syn sie popisuje bo kogoś nie widuje zbyt często ???

   Przez ponad rok dawałam synka do przedszkola. Praktycznie każdego dnia był problem, że wszyscy na niego patrzą. Rozmawiając z przedszkolankami, mówiły że największy okres buntu i złości syn miał zaraz po wyjeździe taty do pracy. Chodził smutny i zły...Tata jest bardzo energiczny i wysportowany. Uwielbiają razem wariować...Mąż zawsze angarzuje syna w takie prace jak majsterkowanie, uczy go różnych ciekawych rzeczy...

Czasy teraz są ciężkie, aby się czegoś dorobić trzeba pracy szukać za granicą i w ten sposób dzieci są "Europejskimi sierotami" 

  "gdy wkrada się foch i złość, to mówię aby poszła do swojego pokoju i tam się wyzłościła na poduszcze złości, tam się wykrzyczała wypłakała i dopiero potem z nią rozmawiam, bo wcześniej i tak by nie dotarło..."

mam dość długi staż pracy z dziećmi i do tej pory wydawało mi się , że na każde małe dziecko wcześniej czy później znajdzie się sposób . W tym roku we wrześniu dostałam 3,5 latka , na którego do tej pory metody nie znalazłam . Chłopiec nie respektuje żadnych zasad . Wszystko musi być dostosowane do jego zachcianek . Na temat jego zachowania nie można z nim porozmawiać bo ucieka , chowa się wszędzie , nawet do szatni . Kontakt z jego rodzicami jest do tego bardzo ograniczony , bo do przedszkola dojeżdża ... szkolnym busem pod opieką 10 letniej siostry . Próbowałam zobowiązać rodziców do osobistego przywożenia i odbierania go z przedszkola - matka mi oświadczyła , że nie ma czym dowozić dziecka . Ręce mi opadły i jako nauczyciel jestem w niektórych sytuacjach bezradna . Niedawno rzucił się na podłogę . Ponieważ była to pora obiadu , a obiad jemy w innym pomieszczeniu wzięłam go za rękę by go z tej podłogi podnieść - usłyszałam od niego " czemu mnie dusisz " . Mam ciężki orzech do zgryzienia . Mama jego na wizytę u specjalisty się nie zgadza ...

Ostatnio Alinko usłyszałam podobną historię - chłopczyk około 4,5lat ponoć w domu był istotą ideału a w przedszkolu go trafiało i był strasznie agresywny do innych dzieci, choćby tylko dlatego że inaczej na niego spojrzały, nie podporządkowywał się reguło, no nic, a rodice nie wierzyli, że może być taka różnica i nie współpracowali kompletnie z nauczycielkami dopóki nie zamontowano w przedszkolu kamery i nie pokazano rodzicom nagrań z zachowaniem syna. Teraz są pod opieką psychologa dziecięcego, ale nie wiem co z nim dalej będzie...

Straszne są takie sytuacje, w których kompletnie nic nie pomaga.

Ewcia wiem, że Ci trudno samej podejmować decyzje w kwestii synka, ale nie możesz odpuszczać. Musisz stanąć przed lustrem i sama uwierzyć, że to co robisz robisz dla dobra synka, nawet jeśli z poważną miną surowo mu czegoś zabronisz - np. nie wolno się popisywać, bo (i tu wstawiasz brak czegoś co synek bardzo lubi, lub wręcz kocha - jak u nas wieczorne czytanie odpada wtedy gdy córka jest wyjątkowo nieposłuszna).

Rozumiem, że już synek nie chodzi do przedszkola? Trochę moim daniem źle, bo to też pomogłoby mu się zesocjalizować, zmienić podejście do otoczenia, ale nie od razu Kraków zbudowano, wszystko musi przyjść z czasem i wypracowaniem metod.

A zamiast poduszki, możesz wykorzystać np jego starą kołderkę albo grubo zwinięty koc - chodzi oto, żeby się złoszcząc nic sobie nie zrobił. A jeśli tata tak często uprawiał z nim sport to może i Ty wymęcz go solidnie razem coś ćwicząc, razem np gotując, albo może zapisz na zajęcia dodatkowe (u Dorotki na zajęciach tanecznych jest kilku chłopców, którym te zajęcia naprawdę wiele dobrego robią, ale są i inne rodzaje zajęć).

A synek rozmawia z tatą np przez skype podczas jego nieobecności? Taka rozmowa też może wiele zmienić, szczególnie jeśli przerobić ją na rytuał codzienny, a i Ty powinnaś o tym z mężem porozmawiać. To że jesteście daleko od siebie nie zwalnia go od odpowiedzialności za synka.

Pisz do nas często na pewno znajdą się tu rozwiązania na wiele problemów, no i wsparcie, bo nie ma to jak familka! ;)

Dąsy jak bywają to krótkotrwałe, tłumaczy się Oliwce, że tak nie wolno i ona stara się już następnym razem tak nie robić tylko mówi o co jej chodzi. Trzeba z dziećmi rozmawiać co wolno a czego nie i tłumaczyć dlaczego bo zakazy czy kary to raczej nie pomogą.

Myślę, że specjalista powinien się nim zająć Może macie w przedszkolu psychologa ? Może zająć go jakiś zajęciem wyciszającym Dziecko ma problem z dostosowaniem się w grupie

A ja osobiście nie jestem zwolenniczką rozwiązywania problemów posyłając dziecko do psychologa,

dziecko zapewne jest rozpieszczone, a w domu spełniają pewnie Jego zachcianki dla świętego spokoju,

tu sytuacja jest faktycznie trudna, skoro rodzice nei współpracują, ale to dla mnie nie jest wystarczający powód żeby dziecko wysyłac do specjalisty, chyba, że sa ku temu inne przesłanki

jego trudno czymkolwiek zająć . Moim zdaniem w wychowaniu tego chłopca zabrakło konsekwenji rodziców . Dla świętego spokoju ustępują mu za każdym razem i on oczekuje takich ustępstw z naszej strony ...

Mój mąz jest takim typem, co dla świętego spokoju i aby tylko nie płakala, to zrobi wszystko. Ale marudzić, ze jest nieposluszna albo płacze, to marudzi. 

Mój tato niestety robi dokładnie to samo, dlatego tak jak napisałam wyżej jest owszem wzorem dla Jakuba w typowo męskich zadaniach, ale nie jako twarda rękaw wychowywaniu

Niestety musiałam zrezygnować z przedszkola, ale myślę że od września znowu zacznie do niego chodzić. JeSli chodzi o wyniki w nauce, zachowanie przy ćwiczeniach czy przy jedzeniu to przedszkolanki zawsze go chwaliły, ale synek szybko się denerwuje, złości i obraża....

   No nic, tak jak pisałyście muszę być bardziej stanowcza i cierpliwa :) 

Od jakiegoś czasu chodzimy na zajęcia piłki nożnej i mają one bardzo dobry wpływ na syna :):):)  Oczywiście nie bez pewnych przeszkód hihi ale jest coraz lepiej....były fochy, dąsy że wszyscy patrzą na niego ale teraz już się przełamał i jest sama radość z zajęć :) 

         Bardzo się cieszę że trafiłam na to Forum!!!

To bardzo nam miło.

Kuba też od września idzie doprzedzkola ( o ile nic nie stanie na przeszkodzie), owszem już dziś obawiam się o Jego zachowanie, ale wierzę w Niego :)

    Od wczoraj stosuję metodę wychodzenia z pokoju gdy ma atak histerii...czuję się wtedy STRASZNIE, jak wyrodna matka, żołądek się ściska jak zaczyna krzyczek i piszczeć....ale....SZOK!!!  Jest poprawa!!! Mam nadzieję że nie chwilowa jak przy karnym krzesełku albo gdy próbowałam wyjaśniać, tłumaczyć przy napadzie złości. On wtedy nie słuchał...A teraz gdy przyjdzie przeprosić, słucha uważnie i rozumie że źle zrobił!!!

    W sklepach nie mam już problemów bo stosuję zasadę nagrody za dobre zachowanie. Wcześniej aby go zająć coś dostawał i nie kończyło się to dobrze a teraz jak zasłuży to na koniec zakupów dostaje np lizaka itp. ALe już nie za każdym razem :)

   Rozżalona napisałam wcześniejszy post bo to co mnie najbardziej boli to fakt że synek nie daje się poznać z tej dobrej strony tylko negatywnie jest nastawiony do innych.

Jak to zmienić i jakie metody stosować w obecności innych ludzi???

DO tego dochodzą moje problemy zdrowotne, fizyczne wyczerpanie i samotność, bo prócz męża nie mam przy sobie nikogo...

  Każdy popełnia błędy...uświadomiłyście mi które popełniałam najczęściej.

Tych zajęć na Twoim miejscu bym się trzymała . U nas jest szkółka dal najmłodszych , której trener jest dzieci ogromnym autorytetem . Mamy chłopców , którzy w takich zajęciach uczestniczą i wiedzą , że ja ich trenera znam osobiście / przyjaźnił się w dzieciństwie z moim bratem / . Jak coś przeskrobią robią potem wszystko , bym tylko nie powiedziała trenerowi .

Jeśli chodzi o mój trudny przypadek - dziecko w zajęciach najczęściej nie uczestniczy . Zazwyczaj wtedy siedzi gdzieś pod stołem obrażony na mnie , że mu się w tym czasie nie pozwalam głośno bawić ....