Brat i siostra chcą wkrótce wziąć ślub

Moim zdaniem- nie powinni. Jeżeli chcą żyć obok siebie- dla dziecka, niech żyją, ale wiedząc, że następne dzieci mogą być chore- nie powinni brać ślubu. Pomijam nawet to, że w ogóle już dziecko mają- tu wina rodziców, że nigdy nie wspominali o rodzeństwie- jakoś tak w głowie mi się to nie mieści...

A jak oni chcą wziąć ten ślub? Przecież żaden urzędnik, który przestrzega prawa im go nie udzieli. Kościół też nie bardzo (chyba, że jakiś dziwny). I jeszcze względy genetyczne... Po co ludzie chcą sobie gwarantować prawo do dramatu...

To są sytuacje losowe, które są według mnie tragiczne... Przecież oni nie wiedzieli, ze są rodzeństwem... Pokochali się, urodziło im sie dziecko... Wiezy krwi wyszły na jaw dopiero później, dlatego nie potrafie być tak stanowcza w osądzaniu ich... Gdyby byli rodzeństwem mieszkającym, wychowującym sie razem - byłabym zdecydowanie na nie, ale w tej sytuacji już nie jestem taka pewna... I wierzę w to, ze nie wiedzieli o swoim istnieniu! Takie sytuacje zdarzaja sie częściej, niż nam sie wydaje!

Tatuś zasponsorował im traumę  do końca życia... Szkoda mi ich. Naprawdę.... Ale ślubu nie powinni brać.

Jeżeli chłopak ma w papierach wpisane "ojciec nieznany", to ślub dostaną, niestety... Dotarłam do całości artykułu: http://www.rp.pl/artykul/534828-Brat-i-siostra-chca-wkrotce-wziac-slub.html Doszłam do wniosku, że wina leży po stronie matki, najpierw się sk... (przepraszam za słowo), a potem po latach zataiła sprawę przed synem. "Okazało się, że Toma – ojca swego syna – poznała, gdy miała 19 lat i znajomość była tak krótka, że nawet nie powiedziała mu, iż jest w ciąży. Tom dowiedział się o tym dopiero po latach, ale sąd odmówił mu prawa widzenia się z synem." Tłumaczenie chłopaka teraz: "– Jeśli sąd mógł znać fakty i je ukrywać przede mną, to i ja mogę zrobić to samo. Ludzie mogą nas krytykować, ale niech nie zapominają, co zrobił mi sąd." nie przemawia do mnie w ogóle...

zgadzam się.Śubu brać nie powinni

I będą się zdarzały coraz częściej. Do tej pory najczęściej są to dzieci z domów dziecka ewentualnie z następnych zwiazków. Te przypadki można jeszcze zidentyfikować.  A co będzie się działo jak upowszechni się in vitro? Przecież nie wszystkie tak poczęte dzieci pochodzą z małżonków. Są anonimowi dawcy. Za 30-50 lat ludzie sami się zniszczą.

W sumie to może i wygodne - w końcu to nasze dzieci i ich dzieci będą cierpiały - nie my... :(

Tragiczna historia... i tyle, a może aż tyle...

O in vitro kiedyś już pisałam- w pewnych przypadkach dopuszczam taka możliwość, oczywiście przy obostrzeniu, że wszystkie dzieci zostaną urodzone prędzej, czy później (oglądałam kiedyś taki film na faktach, w którym małżeństwo zdecydowało się na wszystkie dzieci na raz i urodziło się ich w sumie chyba dziewięcioro w szóstym miesiącu- wszystkie przeżyły), ale nie popieram tego z wykorzystaniem (bo jak to inaczej nazwać) anonimowych dawców- tylko małżonkowie lub ewentualnie po prostu adopcja. Wracając do wątku- zepsucie nie narodziło się "wczoraj" jeszcze raz: "Okazało się, że Toma – ojca swego syna – poznała, gdy miała 19 lat i znajomość była tak krótka, że nawet nie powiedziała mu, iż jest w ciąży." niektórzy ludzie naprawdę nie powinni doświadczać tego cudu narodzin...

Współczuje im i to bardzo. Szczerze nie potrafie osądzić czy powinni brac ślub czy nie. To że go niw wezmą nie oznacza że nie beda mieli więcej dzieci... Trudno powiedzieć, ale im jeszcze trudniej z tym żyć...

No wółaśnie - to, czy wezmą slub, czy nie, nie zmieni faktu, ze są razem...

Bardzo im współczuje...

Zafundowano im naprawdę przykre doświadczenie. Ja napiszę tak : niech postąpią w zgodzie ze sobą i zdecydują, jak chcą. I niech będą szczęśliwi.

moich znajomych córka/18/ poznała na zjeździe rodzinnym kuzyna / 21 / - mieszkali ok.500km od siebie. dziewczyny babcia i chłopaka dziadek byli rodzeństwem - młodzi o tym wiedzą , a ich rodzice nie negują ich, bardzo bliskiej znajomości. czy taka para prawnie i kościelnie może być usankcjonowana i jak to się ma co do posiadania potomswa?

Z tego, co wiem, to do trzeciego stopnie pokrewieństwa nie można się pobierać. Chyba że za specjalną zgodą... no troszke już nie pamiętam, jak to tam było. Oni chyba już mogą.

Mówiąc, żeby żyli obok "siebie" miałam właśnie na myśli to, żeby nie żyli jak małżeństwo, a zaczęli jak rodzeństwo- dla dobra dziecka. Co dziecku powiedzą, jak dorośnie: to jest mama-ciocia, a to jest tata-wujek?... Ja wiem, że brak ślubu nie oznacza braku współżycia- my przecież jesteśmy tego przykładem i dopiero teraz zaczęliśmy to prostować, a więc ślub, potem dzieci. Na pewno nasz grzech nie jest jednak tak bardzo ciężki, bo zaczęliśmy żyć razem- planując, że to na całe życie- ślub będzie teraz po prostu dopełnieniem tego, co już sobie obiecaliśmy kiedyś. Jeszcze więc raz powiem- nie powinni brać ślubu i żyć obok siebie- dla dobra dziecka, ale tez swojego- bo jeżeli rzeczywiście się kochają, to mając już teraz świadomość, że są rodzeństwem, nie powinni być ze sobą inaczej niż właśnie jako rodzeństwo.