zakon/seminarium - Forum

Ja chciałam. Mateusz 10 lat był ministrantem-do matury. Gdy miał 10lat proboszcz w czasie wizyty biskupiej przedstawił go jako przyszłego księdza. Na moje pytanie czy będzie księdzem odpowiedział, że nie i na tym się skończyło. Widocznie ma inne powołanie. 

a ja niechciałbym...ale jeści będzie czuło powiłanie to taka wola Boża

Ja nie chciałabym. Ale jeśli któryś chłopak wybrałby taką drogę, to uszanowałabym to. 

Moi już raczej nie będą - jeden ma już rodzinkę i dzieci a drugi... się oświadczył...

Nie!!!

Nie chciałabym i mam pewność, ze moje dziecko nie "pojdzie " w tym kierunku :)

Nie chciałabym. Marzę o trójce/ czwrórce dzieci i o gromadce wnuków 

Hhmmm sama nie wiem.. Jeśli tak zdecydują.. 

jeśli ich droga poprowadzi do Boga ,zniosę i uszanuję ich decyzję i jeśli się da ,to wesprę ich w tych działaniach i dążeniach .

jednak moje serce ciężko by zniosło ten fakt ,nie chciałabym ,by wiodły życie kościelne ,zakonne ,modlitewne itp. 

chciałabym ,aby realizowały się w takich dziedzinach ,życia bym mogła obserwować ich kochania ,miłoście ,wzloty ,rozczarowania chciałabym im być potrzebna ,a w życiu kościoła i drogi z nią związanej jest raczej modlitwa i działanie z Bogiem ,a rodzice są ,ale Bóg zdaje się jest lepszy od rodziców i bliskich i tak jakoś ,to widzę ,że te kontakty ograniczyłyby się do minimum :(

Chciałabym, żeby moje dziecko było szczęśliwe. Jeśli takie byłoby jego powolanie, jeśli tam poczułby się szczęśliwy i na swoim miejscu, to ja również będę szczęśliwa. To co ja bym chciała nie jest takie istotne w obliczu tego, kim on chciałby zostać. Jest w końcu odrębnym człowiekiem.

...dziwi mnie  to trochę jak zmienia się sposób naszego myślenia ,ale i sposób w jaki zachowuje się tutaj Kościół. 

Może na początek : co to jest powołanie?? , czym jest ?? i co ono oznacza???

Czego dotyczy takie powołanie??

Kto może poczuć powołanie???

Dopiero po tym gdy "ogarniemy" istotę powołania w całym jej kształcie , możemy zastanawiać się nad tym tematem!

No więc zapraszam do dyskusji !!

Powołanie to bardzo indywidualna i głęboka wewnętrzna decyzja. Wydaje mi się, że to się po prostu wie. To piękna droga życiowa i raczej gdyby mój syn się na nią zdecydował nie miałabym nic przeciwko. Gorzej z Córką. Wolałabym, żeby miała dzieci.

Nie spotkałam się nigdy z osobami mającymi "powołanie'. Ale myślę, że powołanie można mieć nie tylko do kapłaństwa. Mogę jednak uwierzyć w powołanie do bycia lekarzem, pielęgniarką , nauczycielem, wychowawcą.

Bo moim zdaniem jest to pragnienie wykonywania ulubionej pracy, czynności i wykonywanie jej w zgodzie z tzw. sztuką wykonywania oraz ogólnie przyjętymi zasadami nie wyrządzania szkód.

Poza tym wykonywanie wszystkiego w myśl powołania to stawianie siebie i swoich potrzeb niżej niż potrzeby innych. 

A tu już jest pierwszy schodek. 

Zdecydowanie nie chciałabym. Mój przyjaciel jest w seminarium i widze jak bardzo go to zmienia (istne pranie mózgu) i nie chciałabym tego dla mojego dziecka.

..... moje dzieci  niemiały powołania

Myślę podobnie. Powołanie można mieć do macierzyństwa jak i różnych zawodów. Nie zawsze uda sie "iść za głosem serca". Jeżali ktoś wykonuje swój zawód z powołania- robi to dobrze, z sercem. Ja od dziecka chciałam być przedszkolanką. Ciężko było to zrealizować. Taka szkoła była daleko od domu i rodzice mnie nie wysłali. Poszłam do LO i powoli realizowałam swoje marzenie. Uczyłam i przedszkolaków i "starszaków" i łączyłam to z drugą pasją -książkami. Uważam, że 35 lat pracowałam zgodnie z POWOŁANIEM. 

Też myślę, że powołanie odnosi się nie tylko do kapłaństwa, ale również do innych sfer życia.

Jednak kapłaństwa nie można tak do końca nazwać zawodem porównywalnym z byciem lekarzem czy nauczycielem.

Kapłaństwo to droga duchowa, wiąże się z całkowitym poświęceniem siebie Bogu.

Mam wujka księdza i kiedyś też nie mogłam zrozumieć czemu postanowił nim zostać. Myślałam sobie wtedy (jak byłam jeszcze dzieckiem), że nie chciałabym, żeby któreś z mojego rodzeństwa zostało księdzem czy zakonnicą, bo nie będą mieć rodzin. Ale moja babcia zawsze była dumna ze swoich dzieci i z tego, że ma syna księdza. Relacje rodzinne wcale na tym nie cierpią, a raczej zyskują, bo wujek zawsze potrafi wesprzeć duchowo, często nas odwiedza. To nie jest tak, że rezygnując z założenia rodziny i wstępując do zakonu czy seminarium człowiek coś traci. Rezygnuje tylko z czegoś, a zyskuje coś innego. Teraz uważam, że jeśli ktoś czuje takie powołanie to nie powinien się mu sprzeciwiać. W przyszłości chcę mieć dzieci i wnuki, tak jak moja babcia, a jeśli któreś z nich wybierze drogę duchową, to nie wiem jak zareaguję, bo ciężko to przewidzieć, ale zawsze mam przykład mojej babci i na pewno pogodzę się z tm wyborem i go uszanuję.

chciałabym, aby Mój Maksiu był księdzem. Gdy będzie miał powołanie będę szczęśliwa.

sam wybierze swoją drogę:)

Według mnie to jeżeli chodzi o "powołanie świeckie" (czyli nasze pasje czy zaspakajanie "głosu serca" - jak wiemy : serce nie sługa )- sprawa jest prosta .   Tutaj musimy zamiary kroić na nasze możliwości . Trudno jest żeby ktoś kto jest bez słuchu został np "śpiewakiem"  , czy beztalencie manualne "plastykiem" ( malarzem , rzeżbiarzem ....). Tutaj w grę też wchodzi nasza możliwość przystosowania się do potrzeb. No i odwieczny problem : finanse.          Wykształcenie kosztuje!!

Gdy chodzi o powołanie "duchowe" to ponoć sprawa jest prosta tutaj musi nastąpić   "natchnienie" ...i idzie się za tym głosem... , ale czy aby napewno??

No i tutaj opinie są podzielone:

- jedni twierdzą że od dziecka czuli powołanie do "służby Bogu" i "Kościołowi". ( pozwolę sobie pozostawić to bez komentarza )

-drudzy przyznają że to rodzina , dziadkowie , rodzice - od najmłodszych lat szykowali swoje "pociechy"  do służby na potrzeby Kościoła.   ....Bo to jak mówiono i zasługa w niebie dla rodziny i pozycja w społeczeństwie wzrasta . Wiadomo też ( to nie tajemnica ) że bycie kapłanem to dostęp do kasy - i to dużej ...

...ale ja nie o tym dla mnie chodzi o coś zupełnie innego , o coś o czym dzisiaj się zapomina.

Otóż kiedyś (coprawda ! dawno to było ,tak dawno że niektórzy o tym zwyczaju zapomnieli ) do zakonu wstąpić mógł każdy!!!       ..Co mam na myśli??   Otóż ! Gdy czytamy Biblię napotykamy przykłady gdzie sam Jezus powołuje do siebie swych uczni odrywając ich od rodzin. Jak było - jest to w Biblii.

- Kilka wieków temu w 1118 roku powstał zakon Templariuszy, pod wodzą Hugo de Payens do niego wstępowali kryminaliści, czyli różni mordercy, zabójcy , złodzieje  itd, którzy byli skazani na kary śmierci w swoich krajach. Papież wydał specjalną bullę zwalniający z odpowiedzialności tych, co wstąpili do zakonu.    Siali pożogę i zniszczenie wśród wszystkich , którzy jawili się być przeciwnikami wiary katolickiej . W Polsce zakony też stały się azylem dla ludzi na których czekał katowski topór.  Do zakonu mógł wstąpić każdy , pod warunkiem że wyrzeknie się dotychczasowego stylu życia i wniesie ze sobą odpowiedni "wkład".

A jaka była tak naprawdę idea powstawania zakonów :   

Zakony miały być zgromadzeniami żebraczymi, czyli utrzymywać się wyłącznie z datków wiernych, co miało być odpowiedzią na głoszoną przez heretyków idee Kościoła ubogiego. Ponadto zakonnicy mieli działać wśród ludu, głosić kazania i prowadzić działalność duszpasterską, a więc wykonywać te zadania, których nie mogli lub nie byli w stanie wykonywać księża parafialni. 

A jakie są wymagania w chwili obecnej ??:

• Szczere pragnienie służby Bogu i ludziom;
• Wiara w to, co naucza Kościół i tzw. katolicki sposób myślenia;
• Matura (dla kandydatów do kapłaństwa);
• Ukończenie innej szkoły ponadgimnazjalnej (dla kandydatów na braci zakonnych);
• Zdrowie fizyczne i psychiczne;
• Dobra opinia w otoczeniu;
• Naturalna zdolność do życia we wspólnocie